En güzel Sonbahar

Bugün bayramın ikinci günü. İstanbul’da gri ve ıslak bir hava var. Artık bugün sonunda yazın bittiğine ve sonbaharın başladığına ikna oldum. Pencereden baktığımda, apartmanlar ve hala yeşile direnmekte olan bir kaç ağaçtan başka bir şey görmüyorum. Biraz evvel kısa bir hesaplama yaptım kafamdan. Hayatımda şimdiye kadar gördüğüm en güzel sonbahar manzarasının bundan tam 26 yıl öncesine ait olduğunu buldum. Arabayla gidiyorduk, nereye gittiğimiz hatırlamıyorum ama resmin arkasına 10.Ekim 1981 tarihini atmışım. Yolun iki tarafıda ormanla kaplıydı, ve yeşilin, sarının ve kırmızının tüm tonları adeta delice iç içe geçmişti. Kayıp giden renkler karşısında adeta transa girmiştim. Bunlar buranın en güzel günleri demişti beraber olduğum aile.

Yukarıdaki fotoğraftan hala benim beynimin bir köşesinde pırıl pırıl kalan bu ana ulaşmak hiç kolay değil. 16 yaşında beceriksiz bir fotoğrafçı, kötü bir makina, kötü bir baskı ve 26 yılın tozu.

Yer West Virginia / Amerika. AFS Kültürel Değişim programı ile gittiğim ve bir yıl kaldığım Keyser kasabasında ilk aylarım. İlk defa ailemden ayrılmışım, ilk defa yurt dışına çıkmışım, gördüğüm, duyduğum, yediğim, içtiğim her şeyi adeta beynime kazıyorum. O zamanlardan kalma çok keskin bir anı işte bu.

Bu Bayram biraz nostalji yaptım çünkü Facebook’dan tam 26 yıl sonra o zamanlarki en iyi arkadaşım Gary’i buldum. Benim Walker ailesi ile oturduğum evin 3 ev ötesindeki evi satın almış ve beraber gittiğimiz Keyser Lisesi’nde öğretmen olmuş. Birkaç gündür sürekli havadis ve fotoğraf değiş tokuşu yapıp duruyoruz.

O zamanlar Türkiye’de bambaşka bir yerdi. Amerika’ya gideceğim kesinleştikten sonra, bana harçlık vermek için, Amerikan Doları alma derdine düşmüştü ailem. 32 sayılı (ydı galiba) Türk parasını koruma kanunu halen geçerli, dolayısıyla yabancı para bulundurmak suç. Bir yıl süresince giderlerimizi Amerika’daki aile karşılamayı kabul ettiği için tüm AFS öğrencilerine TC Devleti tarafından satılabilecek tutar kişi başı 100 ABD Doları. Bir yıl boyunca bozdur bozdur harca. Üstelik parayı Eskişehir’deki Merkez Bankası Şubesi’nden de vermiyorlar. Bir sabah rahmetli babamla beraber Eskişehir’den otobüsle İstanbul’a gidip, Karaköy Bankalar Caddesi’ndeki Merkez Bankası Binası’dan, bir dolu belge verdikten sonra, bir adet 100 dolarlık banknotu, vezneden aldığımız zaman hala dün gibi aklımda.

Yıllar sonra bankacı oldum, ve Türkiye’ye milyonlarca dolar para getiren pek çok antlaşmaya imza attım ve sanırım o zamanlar borç haneme yazılan 100 Doların karşılığını da en azından parasal değer olarak fazlasıyla ödediğimi düşünmek bugün beni mutlu ediyor.

Sonbahar manzarası derken nereye geldik, ama 26 yıl öncesinin Amerika’sına zaman zaman dönmeyi düşünüyorum. Oldukça ilginç karşılaştırmalar ve komik olaylar var yazabileceğim. Bu arada Konya’da daha bitmedi, yağmurlu bir günün yazısı girdi araya o kadar.

Herkese iyi bayramlar......