2 Ocak 2008 Çarşamba

Annemin Kamerasından Myanmar'lılar

Daha önce yazdığım gibi annem 2007 yılının son günlerini Myanmar'da geçirdi. Aşağıdaki fotoğraflar deyim yerindeyse taze taze...Sadece bir hafta öncesine ait...

Pek çok fotoğraf arasından iki tanesi beni çok etkiledi.. Yaşlı bir kadına ait olanı sizinle daha sonra paylaşmak istiyorum. Çünkü bir hikayesi de olması gereken fotoğraflardan biri o.. İkinci fotoğraf ise burada sizinle paylaştıklarım arasında en son sırada yer alıyor..

Myanmar'ın bordo giysili rahipleri, ülkedeki askeri rejimin belalıları.. Yıllardır her özgürlük hareketinin başında yerlerini alıyorlar ve sonucunda ağır hapis cezalarına çarptırılan ya da öldürülen yine onlar..Ülkedeki ağır sansür nedeni ile dış dünya'ya seslerini duyurmaları çok zor.. Ama bakın iki tanesi bilgisayarın başına oturmuş bile... Ülkede internet bağlantısı yok gibi.. Turist olarak otellerde 5 dakikasına 7 dolar ödeyerek çok yavaş bir bağlantı bulabiliyorsunuz. Ama ne demişler, her şey küçük bir adımla başlar, umuda yolculuk bile... Belki çok küçük bir adım bu ama bana anlattıkları nedeni ile ben bu fotoğrafı çok sevdim...














8 yorum:

Alp ve Ege'nin Annesi dedi ki...

Sizin genlerinizde demekki gezginlik...Annene saygilar...

Burçin'in Denemeleri dedi ki...

Çok etkileyici gerçekten. Bu çağda hala böyle yerler var değil mi? Çok teşekkürler bu değerli bilgiler için Sevgili Ayşegül.

Sevgiler,

Geveze Kalem dedi ki...

Daha yazıyı okumadan fotoğraflara göz atmıştım ve benim de en çok o fotoğraf ilgimi çekmişti.
Diğerini merak ettim, öyküsünü de...

Nihat Akkaraca dedi ki...
Bu yorum yazar tarafından silindi.
Nihat Akkaraca dedi ki...

O fotoğrafın öyküsünü okumak için sabırsızlanıyorum.

mavimantar dedi ki...

Sevgili Ayşegül...Yaşama sevincim, küçük arkadaşım bugünlerde çok hasta.Bu yüzden net'e çok fazla giremiyorum.Ama her girişimde bir şeyler yazamasam da mutlaka dostlara uğruyorum...
Evet dediğin gibi son resim umut dolu,aydınlığın aralanmış kapısı gibi...
Bazı resimler yine içimi acıttı ama en çok boyu kadar faraşı tutan minik; hani gelecekteki mesleğini deniyormuşcasına...
Annene bu anlamlı resimler için çok teşekkürler...

Diğer resmi bende çok merak ettim.Öyküsünü daha da çok...Bizi çok bekletme olur mu?

Sevgiler...

Butterfly dedi ki...

Gezgin ruhunu kimden aldığın belli oldu şimdi:)

Ayşegül Taştaban Erzincanoğlu/ Behçet dedi ki...

Sevgili blog komşularım, fotoğrafları beğenmenize çok sevindim. Devamı Myanmar yazılarının içinde olacak..

Sevgili mavimantar umarım o yakışıklı oğlun en kısa sürede iyileşir... Onların hastalanmasının insanı ne kadar üzdüğünü o kadar iyi bilirim ki.. O güzel gözleriyle sana bakar ama bir türlü derdini anlatamaz...