Bugün kötüyüm....

Bugün kötüyüm. Sabahtan beri yüreğimde kocaman bir yumru ile dolaşıyorum. Gencecik çocuklar pis bir kavgada şehit oluyor. Ülkem artık terörle mücadelenin çok ötesine geçecek, bil fiil bir savaşın tam kıyısında. Sanki aklın bittiği noktaya çok yaklaşmış gibiyiz. Yapmak istediğim tek şey bir koltuğa oturup kara kara düşünmek olmasına rağmen,kişisel ya da toplumsal krizlerde işe yaradığına inandığım tek şeyi yapıyorum. Adeta derin bir meditasyon süresindeymişcesine, tüm dikkatimi vererek günlük işlerimi tamamlamaya ve düşünmemeye çalışıyorum.

Evdeki sabah işlerini hallettim, dışarı çıkarken sitenin yeni köpeği Kuki ile oynadım. Sonra spor salonuna gittim, önümdeki koşu bandında ki eski futbolcu Tanju Çolak’ın göbeğine ve kalın vücuduna bakıp, ben bu adamdan daha uzun süre koşarım diye kendi kendimle iddalaştım ama kaybedip yine kendi kendimle dalga geçtim. Bankaya gittim, eve gelip yemek yaptım ama o yumru hala yerinde duruyor.

Benim kardeşim de askerliğini Tunceli’de yapmıştı. Sürekli operasyondaydılar. O birbuçuk yıl süresince yüreğimin bir kenarı hep kalkık yaşamıştım. İzne geldiğinde yanlış hatırlamıyorsam Bebek’de deniz kıyısında otururken, ‘orada bir savaş devam ederken, burada insanların hiç birşey yokmuşcasına hayatlarına devam etmelerini anlayamıyorum’ demişti. Kimseyi kınamak adına söylenmiş değildi bu sözler, sadece aynı ülkenin farklı yerlerinde insanların hayatının ölüm ve yaşam gibi birbirinden apayrı gündemlerle devam etmesini anlamakta zorlanıyordu. Şimdi de biliyorum ki, kulakları bölgeden gelen her türlü habere kilitlenmiş binlerce ana, baba ve kardeş yüreklerinin bir kenarı hep kalkık olarak günü tamamlamaya çalışıyorlar. O zamanlar kardeşim için yaşadığım korku o kadar yoğundu ki, şimdi aynı durumda olanların neler hissettiğini çok iyi anlayabiliyorum.

Ama birde yaşadıklarını hiç bir şekilde hayal edemeyeceğim insanlar var. Onların oğulları, kardeşleri kırmızı bir bayrağa sarılı olarak geri geldi. Ölümle tanışmayanımız var mı, herkes bir gün sevdiklerini kaybediyor, canı yanıyor ama böylesi bir ölümün can yakması sanki diğerlerinden çok daha fazlaymış gibi geliyor bana. Babamı kaybettiğimde en büyük üzüntüyü yaşadığımı zannetmiştim ama şimdi düşünüyorumda, kardeşim oradan dönemeseydi, ‘vatan sağ olsun’ deyip, yaşanacak acıları yaşayıp, ülkesini halen çok seven bir vatandaş olarak hayatıma devam edebilirmiydim, huzur bulabilirmiydim? Cevabını veremiyorum.

Tüm bunları düşünüyorum, yazıyorum ama elimden hiç bir şey gelmemesinin çaresizliğini de yaşıyorum. Söylediğim gibi bugün kötüyüm.