Datça

Ve nihayet yaz geldi ve mavilimon Datça’ya göç etti. İstanbul daki sıcaklardan kaçıp gelmiştik ama adeta yayla havası karşıladı burada bizi. Dün sabah İstanbul’dan Bandırma feribotuna yağmur eşliğinde binmiştik ve yağmur ve bulutlar bizi taa Marmaris’e kadar takip etti. Güneşi ilk kez Marmaris de gördük. Datça da ise hem güneşi gördük hem rüzgarı bulduk.

Datça benim yıllardır geldiğim ve kendimi emekliye ayırdıktan sonra da büyük bir keyifle yazlarımı geçirdiğim bir yer. Yaklaşık son dört yazdır da Taştaban ailesinin üç nesil kadını olarak tam tekmil buradayız. Yılın yarısından fazlasını burada geçiren annem, ben ve doğduğundan beri ikinci evi olarak burayı belleyen beş buçuk yaşındaki yeğenim Ayşe. Ben adeta tekrar bir çocuk olarak annemle zaman geçirmenin keyfini çıkartırken, Ayşe’de nerede ise tüm kaprislerini çekmeye hazır bir babaanne ve hala ile gününü gün ediyor.



Bana bütün bir yaz burada sıkılıp sıkılmadığımı soruyorlar. Ben ise burada zamanın İstanbul’a göre daha bir ağır ve sakin aktığını, İstanbul daki saatler ile burada yaşamaya çalışırlarsa sıkıntının hiç bekletmeden insanı gelip bulacağını anlatmaya çalışıyorum. Ben Datça’nın güneşi, denizi, havası yanında ağır akan saatlerini ve bu saatlerin insana verdiği huzuru seviyorum, bütün bir kış da bu huzurun özlemi ile yaşıyorum.

Bu yaz mavilimon’a Datça’yı da yazacağım başka yerleride ama önce daha anlatacak pek çok şeyin olduğu Yemen’i bitireceğim. Bu günkü yazı kısa oluyor, dedim ya burası Datça, öncelik başka şeylerde. Şimdide sıcak ve rüzgarlı bir öğleden sonrayı annem ve sevgilim ile kastet oynayarak geçireceğiz.