Koşuyorum

2007 yılına girerken çok önemli bir karar almıştım. Bu yıl artık hareket etmeye başlamalısın Ayşegül dedim. Yeni yılın başında alınan kararların pek çoğu, hemen daha ilk hafta rafa kaldırılsa da şu ana kadar bu kararıma uyduğumu belirtmeliyim. Kışın haftanın üç günü düzenli olarak spor salonunda çalıştım, yoga yaptım ve çok üşümediğim günler mutlaka yüzdüm. Datça’ya geldiğimden beri deniz henüz daha oldukça soğuk olduğu için uzun uzun yüzemiyorum ama sabahları koşmaya başladım. Ve iddia ediyorum ki dünyanın en güzel koşu parkurlarından birinde koşuyorum.

Öncelikle bir yanım hep deniz. Diğer yanımda kimi zaman tarlalar oluyor, kimi zaman sazlıklar, kimi zaman çam ağaçları ya da palmiyeler. Kimi zaman denizin kokusu geliyor burnuma, kimi zaman otların ve bol bol da kekiklerin. Her gün kendime yeni bir ağaç ya da kaya belirleyip, ertesi gün onu geçmeye çalışıyorum. Datça yürüyerek buraya bir

saatlik mesafede, bakalım yaz sonuna kadar Datça’ya ne kadar yaklaşabileceğim.

Bugünler de Datça’nın baharda açmaya başlayan çiçekleri, sıcak yaz günleri öncesinde son çiçeklerini açmaya başladılar. Onlar da ancak sabah erken saatte görülebiliyorlar. Güneşin yükselmesi ile hepsi ertesi sabaha kadar sürecek uzun bir uykuya başlıyorlar.

Bu sabah küçük kameramı da cebime koyup çıktım. Kah koştum, kah durup biraz fotoğraf çektim. Yolda bir ara yeni arkadaşım Zeyna ile de oynadım. Benim köpeğim denize girmekten çok korkardı, Zeyna ise sahibinin attığı sopayı, şimşek hızıyla alıp getiriyor denizin içinden. Ne de olsa savaşçı kraliçe Zeyna o. Benim Şiba’mda bir kraliçenin adını taşırdı ve bir kraliçe edasıyla ancak kucakta denize taşıyabilirdiniz onu.

Burada evimin bulunduğu yer koruma altındaki 6 kilometre uzunluğundaki Gebekum’ a oldukça yakın. Oluşumu 6 milyon yıl önce başlayan bu fosil kumulunun üzerindeki bitkilerin pek çoğunun benim koşu alanımda da olduğuna eminim. Ancak kum zambağı hariç başka hiçbirini tanımıyorum. Kum zambaklarının neslinin tükenmekte olduğunu bilmezdik eskiden ve yaz sonu açan bu bayıltıcı kokulu çiçek hep vazolarımızı süslerdi ama şimdilerde kimse dokunmuyor onlara. Çiçeklenmiş fotoğraflarını ancak yaz sonuna doğru çekebileceğim. Datça’nın florasını en güzel anlatan cümleye ise Akgün Akova’nın THY dergisi için yazdığı bir yazıda rastladım: ‘iki denizin eczanesi’

Keşke bu bitkilerin, otların, ağaçların ne olduğunu anlatan bir kitap olsa elimde diye düşünüyorum, internet sitelerinde araştırdım da ama pek bir şey bulamadım. Resimlerden sizin tanıyıp bildikleriniz varsa, bana yazarsanız çok sevinirim.

Terlemiş, nefes nefese eve döndüğümde kapıda annemin sabah kahvaltısı için hazırladığı tavada kızaran biber ve dometesin kokusu karşıladı beni. Yıllardır ekmeğini de kendi yapar annem. Kızarmış biber domates, yanında da pazardan aldığımız kapiçyo peyniri ve çay.. Bu sabah da durum vahim gözüküyor. Sabah koşusu ile yakılan kaloriler, iki katı olarak geri gelecek demek ki..

Yemen yazıları daha bitmedi, ne zaman biteceğini de kestiremiyorum. Ha bire aklıma yeni bir şeyler gelip duruyor.